Nadat Remi ongeveer 5 maanden bij ons in de tijdelijke opvang is geweest, is hij geadopteerd en heeft hij nu zijn definitieve huis gevonden. We zijn ontzettend blij voor hem, maar wat doet het pijn om zo’n diertje weer af te staan.
Het is niet alleen het feit dat je het hondje in je hart sluit, daardoor ontstaat alleen het missen van onszelf en dat gaat vast wel slijten, maar vooral dat Remi ons in zijn hartje heeft gesloten en vervolgens moet hij weer weg. Wij voelen ons ontzettende verraders naar hem toe, omdat hij niet begrijpt dat we hem zomaar wegdoen. Wij kunnen alles beredeneren, maar voor hem is dat onmogelijk en is alles weer onzeker.
De gedachten die wij hebben zijn natuurlijk menselijke gedachten en die van een hond zijn (voorzover ik weet) heel anders. Wij hebben als mensen te maken met spijt, wrok, schuldgevoel en andere vervolggevoelens, een hond leeft gelukkig veel meer met de dag en maakt daar altijd het beste van. Wel zal hij angst, pijn, liefde en andere eersterangs-gevoelens hebben, en de liefdesgevoelens zal hij makkelijk en gelukkig maar nogmaals in kunnen zetten voor zijn nieuwe baas. Hopelijk zal hij de angst ook snel weer te boven komen en de stress zal hopelijk snel weer zakken.
Al met al zit dit kleine kneutertje heel erg in onze gedachten en hart en ik hoop dat hij een fantastisch thuis heeft nu, zonder ander honden waar hij eigenlijk heel bang voor is. We hebben ons best gedaan om hem zo goed mogelijk op te vangen en met veel liefde en regelmaat geprobeerd er een rustiger en minder stressvol hondje van te maken, maar het missen wordt er niet minder om.
Gelukkig krijgen we af en toe foto’s en filmpjes opgestuurd en dat gaat zo te zien goed. Ook met Bandjor gaat het nu beter, hij mist natuurlijk wel een deel van zijn roedel, maar aangezien ze niet echt door één deur konden, is het leven voor hem ook weer wat rustiger en aangenamer geworden. Hij heeft de aandacht weer voor zichzelf en we kunnen weer langere wandelingen maken.
Wij wensen dit schatje een heel fijn en knuffelig leven toe.